Μέσα μου μισοκοιμάται ο Θεός μου.

Περιμένει να του δώσω φωνή,
να τον ζεστάνω.
Θαρρώ ώρες ώρες
πως κουράστηκε να με περιμένει
να ανοίξω την πόρτα και να ανταμώσουμε.

Αναβάλλω,
βάζω εμπόδια,
γκρινιάζω,
παραπονιέμαι που δεν βγαίνει έξω Αυτός.

Τίποτα δεν μας χωρίζει άλλο
από τον φόβο μου
να ανοίξω την πόρτα.

Επιθυμίες

Αγάπη που γνωρίζει.
Χάδι που νιώθει.
Φιλί που με ανθίζει.

Όταν σώμα και ψυχή
ερωτευτούν,
θεραπεύουν το Αιώνιο.

Το Δώρο

Μέχρι η ιερή φωτιά να κάψει τα πάντα..

Μέχρι Άγιος Έρωτας να μας Αρπάξει..

Μέχρι ο Νους, Καρδιά και Σώμα γίνουν Ένα..

καρφωμένοι πάνω στους σταυρούς μας

δεν νιώθουμε τον πόνο από τα καρφιά

αλλά την ηδονή του πόνου μας.

Τόσο παραδομένοι μέσα σε αυτόν.

Μην βλέποντας το Αληθινό πεδίο πολέμου

στρέφουμε την οργή μας

στον Ουρανό,

που άλλο δώρο,

δεν έχει για να δώσει

από τις πληγές του καθενός