Μέσα μου μισοκοιμάται ο Θεός μου.

Περιμένει να του δώσω φωνή,
να τον ζεστάνω.
Θαρρώ ώρες ώρες
πως κουράστηκε να με περιμένει
να ανοίξω την πόρτα και να ανταμώσουμε.

Αναβάλλω,
βάζω εμπόδια,
γκρινιάζω,
παραπονιέμαι που δεν βγαίνει έξω Αυτός.

Τίποτα δεν μας χωρίζει άλλο
από τον φόβο μου
να ανοίξω την πόρτα.

Επιθυμίες

Αγάπη που γνωρίζει.
Χάδι που νιώθει.
Φιλί που με ανθίζει.

Όταν σώμα και ψυχή
ερωτευτούν,
θεραπεύουν το Αιώνιο.

Το Δώρο

Μέχρι η ιερή φωτιά να κάψει τα πάντα..

Μέχρι Άγιος Έρωτας να μας Αρπάξει..

Μέχρι ο Νους, Καρδιά και Σώμα γίνουν Ένα..

καρφωμένοι πάνω στους σταυρούς μας

δεν νιώθουμε τον πόνο από τα καρφιά

αλλά την ηδονή του πόνου μας.

Τόσο παραδομένοι μέσα σε αυτόν.

Μην βλέποντας το Αληθινό πεδίο πολέμου

στρέφουμε την οργή μας

στον Ουρανό,

που άλλο δώρο,

δεν έχει για να δώσει

από τις πληγές του καθενός

 Αγάπα, αν τολμάς!

είμαι η Μήτρα που σε γέννησε

 Είμαι το χέρι δίπλα σου, που σηκώνει τα χέρια για προσευχή

Είμαι ο μπεκρής,

που πιστεύει πως στο μπουκάλι είναι η Λήθη. 

Είμαι το μικρό παιδί,

που μπλέκεται στα πόδια σου,

ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό.

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις.

Η γεμάτη δηλητήριο νύχτα σου.

Ο Έρωτας  

που δεν έχει πρόσωπο..

 

Αγάπα αν τολμάς

Είμαι ο φόβος για το Άγνωστο.

Είμαι ο θυμός,

για όσες στιγμές πόνεσες.

Η προδοσία,

 που ήρθε να σε βρει την ώρα, της μεγάλης σου βεβαιότητας.

Είμαι η περηφάνια του νικητή.

Η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου.

Αγάπα, αν τολμάς..

Σαν Ερημίτης

που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό..

Σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα

Σαν φλόγα δυνατή που θερμαίνει

ακόμα και στους λασπότοπους.

Αγάπα αν τολμάς...

Με τον Έρωτα ενός Αγίου.

Με το πάθος ενός εφευρέτη.

Με την τόλμη ενός εξερευνητή.

Αγάπα Άνθρωπε

Εγώ είμαι....

Εσύ!

 

 Τι σπονδή να κάνω στον Έρωτα;

Δέξου Εσύ,

που όλα μέσα σου είναι δεκτικά σε Αυτόν.

Μικρές οι λέξεις και πώς να χωρέσουν το huu...

Να ζυμωθεί ψωμί,

να χορταστεί η Αγάπη και να χορτάσει.

Κύριε...

Σε έναν Χορό χορεύουν Τρεις,

Θάνατος, Έρωτας, Άνθρωπος...

Μήτρα

 Δρόμος..

Το Δέος μπροστά σε Αυτόν, που Είσαι.

Η φωνή Του, που μιλά με έναν ψίθυρο.

Ο ψίθυρος που γεννιέται μέσα στην Ανάσα.

Η γύμνια στο Βλέμμα.

Ο στροβιλισμός των αισθήσεων.

Το κομμένο φτερό που χαρίζουν οι Συμπληγάδες.

Δρόμος

Η Σιωπή που σπάει μέσα σου τα φράγματα.

Η Παρουσία του Κενού.

Η συγχώρεση του μίσους.

Το Αγκάλιασμα του Διαβόλου.

Το Φιλί του Ιούδα.

Δρόμος..

Η αναχώρηση για το Άγνωστο

Το Άγνωστο,

Μήτρα των Πάντων

ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗ

Όσο και να αναζητώ την ηδονή, τις περισσότερες φορές καταλήγω στην οδύνη..

Και οι δυο δρόμοι  είναι γνώριμοι, οικείοι.

Αφού  για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση ευθύνομαι εγώ και οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωή μου, πως καταφέρνω να πονάω τις περισσότερες φορές;

Συμπεραίνω πως , οι «επιλογές» μου είναι λάθος.

Πως καταφέρνω να κάνω  τόσα λάθη αφού οι επιθυμίες μου υποτίθεται έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μου;

Αυτό που πραγματικά χρειάζομαι δεν το ξέρω.

Δεν ξέρω τι χρειάζομαι.

Πρέπει να παλέψω με εμένα την ίδια για να βρω το πραγματικό μου Εγώ.

Ακούω εκείνη την Φωνή που μου δείχνει τον Δρόμο;

Χωρίς  αυτήν την Φωνή είμαι χαμένη στην Έρημο.

Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή το μόνο που καταφέρνω είναι να κάνω  ένα με το πετσί μου την οδύνη.. Και..

Υστέρα έρχεται ο εθισμός, που είναι σαν ένας λαβύρινθος.

Δεν μπορώ να βγω από εκεί.

Το μόνο που νιώθω είναι η ηδονή της οδύνης μου.

Η οδύνη μου είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ξέρω κάθε σπιθαμή του.

Κάθε ρωγμή όμως στους τοίχους αυτούς μετά από κάποιο σοκ, (απώλεια ψευδαίσθησης) φωνάζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο υπάρχει και κάτι άλλο..

Μα δεν ξέρω τίποτα έξω από αυτό το δωμάτιο.

Νιώθω πως αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μου.

Να ανοίξω την  πόρτα και να πετάξω.

Και εκεί… έξω από αυτό το δωμάτιο να βρω τον Άγνωστο θεό…

τον Εαυτό μου.