Όσο και να αναζητώ την ηδονή, τις περισσότερες φορές
καταλήγω στην οδύνη..
Και οι δυο δρόμοι είναι γνώριμοι, οικείοι.
Αφού για κάθε
αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση ευθύνομαι εγώ και οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι
στο έργο της ζωή μου, πως καταφέρνω να πονάω τις περισσότερες φορές;
Συμπεραίνω πως , οι «επιλογές» μου είναι λάθος.
Πως καταφέρνω να κάνω
τόσα λάθη αφού οι επιθυμίες μου υποτίθεται έχουν να κάνουν με τις
ανάγκες μου;
Αυτό που πραγματικά χρειάζομαι δεν το ξέρω.
Δεν ξέρω τι χρειάζομαι.
Πρέπει να παλέψω με εμένα την ίδια για να βρω το πραγματικό
μου Εγώ.
Ακούω εκείνη την Φωνή που μου δείχνει τον Δρόμο;
Χωρίς αυτήν την Φωνή είμαι
χαμένη στην Έρημο.
Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή το μόνο που
καταφέρνω είναι να κάνω ένα με το πετσί
μου την οδύνη.. Και..
Υστέρα έρχεται ο εθισμός, που είναι σαν ένας λαβύρινθος.
Δεν μπορώ να βγω από εκεί.
Το μόνο που νιώθω είναι η ηδονή της οδύνης μου.
Η οδύνη μου είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ξέρω κάθε σπιθαμή
του.
Κάθε ρωγμή όμως στους τοίχους αυτούς μετά από κάποιο σοκ,
(απώλεια ψευδαίσθησης) φωνάζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο υπάρχει και κάτι
άλλο..
Μα δεν ξέρω τίποτα έξω από αυτό το δωμάτιο.
Νιώθω πως αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μου.
Να ανοίξω την πόρτα
και να πετάξω.
Και εκεί… έξω από αυτό το δωμάτιο να βρω τον Άγνωστο θεό…
τον Εαυτό μου.
